Lo començament....
1
Ai fach li valisas. Es estat rapide. Manco un quart d’ora. Cau dire que
per anar dont vau, non fa mestier tota una gardarauba. E pi, per una setmana,
ai pas besonh de m’embarrassar de cauas inutili…
Non regreti de m’èstre mes en quatre per aquel escotèr raubat
… Au moment de laissar Niça, siéu content que t’en parli pas!
A! Li bèli vaïnés sota lu cocotiers!…
Ti devi ben confessar que m’èri pas jamai pensat d’anar en Polinesia.
Cau dire qu’es pas mé la mieu paga de policier que poadi faire de
folias !… Ma se mi pàgon lo viatge (e lo sejorn)... Après tot,
perqué non aprofiterii dei larguessas de l’Administracion? N’i a tant,
aut plaçats, que si méton de milions dins la borniera ò
si fan pagar un apartament luxuós e degun li di ren… Ma chuto, aquò
non lo cau dire, que sensa aquò mi van encara acusar de voler semenar
la sospicion sus la classa politica e van dire que siéu una marrida
lenga, que voali rompre lo moral dei gents…
Tòni es estat brave: m’a menat fins à l’aeropoart. M’eviterà
de laissar la veitura au pargue. Si saup jamai, mé toi lu ladres que
víron e viroàlon e lu policiers tant ocupats à desboscar
lu terroristas eventuals qu’an plus lo temps de s’ocupar dei veituras raubadi
(e sàbon pas cen que pèrdon: ieu, m’a raportat gròs
de retrovar un escotèr!... Alora, una veitura, penses!…).
Segur que dins lo regard de Tòni, liègi un pauc de gelosia:
senti qu’auria ben vorgut partir à la mieu plaça… Ma siéu
ieu qu’ai trovat la clau de l’afaire, es pas eu! Eu, èra pusleu dau
marrit costat… Alora, resterà aquí dau temps que ieu m’anerai
pilhar de boan temps. Sus lo bilhet, es ben lo mieu nom qu’es escrich: Matieu
SAMPEYRE , e laisserii la mieu plaça dins l’avion per ren au monde!
Enfin, dii aquò, ma en realitat devi ben confessar que la meni
pas tant larga… Perqué lo t’escondre? Es lo promier còup que
pilhi l’avion e, à tu lo ti poadi ben dire, non siéu gaire
rassegurat… En realitat, siéu partejat entre la páur de mi
retrovar entre ciel e tèrra e l’impaciença de pauar lu pens
sus la sabla daurada d’aqueu paradís de soleu e de bèli filhas…
Tòni s’es ocupat per ieu de l’enregistrament
dei bagatges e m’a augurat un boan viatge. Quora ti dii qu’es un brave tipe!
E mi vaquí assetat dintre l’avion. Es confortable.
Mai que li cadieras dau Poaste de Polícia! Es vèr qu’an fach
li cauas ben: m’an pagat la promiera classa... Una ostessa simpatica mi vèn
explicar coma faire per estacar la cintura de seguretat. Fins aquí,
va ben… Mi di que s’ai besonh de quauqua ren pendent lo viatge ai que de
la sonar. Quora la regargi, bèla, blonda, m’un grand sorrire que li
vèn esclairar la cara, sabi ben cen que mi faria envuèia: èstre
ja arribat à destinacion e la convidar à passar la nuèch
dintre la mieu palhòta en riba de mar…
Ma lo pantais non dura gaire: la votz dau Comandant
que n’augura la benvenguda mi fa durbir lu uèlhs e mi torna dins la
realitat: Aquí, la meni pas larga… Vorrii ja èstre arribat…
Aüra, siam per decolar… Baissi la tèsta, mi tapi lu uèlhs
m’ai mieu mans. Boana Dòna de Laguet, auguètz pietat de ieu!
Laissètz pas morir ansin un paure cristian que vos a pas ren fach!
Siéu encara jove! Se m’en soarti, prometi de vos venir portar un cièrge
au mieu retorn…
L’avion rotla, rotla, rotla encara. La finisse plus
de rotlar! Lo saup lo Comandant que la pista si va finir e qu’après
es la mar? Non mi voali negar, ieu!
Enfin, l’avion arriba à decolar… Siam sauvats! Ma gaire li mancava…
Aüra, es en l’ària. Duèrbi un uèlh, pi l’autre:
aparentament, tot va ben. Ma mi senti quauqua ren que m’estrenhe lo coar,
l’estòmegue e lu budeus. Ma perqué siéu vengut? E siéu
banhat de sudor. À un moment donat, n’en poadi plus, e soani l’ostessa.
- Que v’arriba? mi fa m’au sorrire entendut de quauqu’un
qu’a l’abituda de vèire de gents virar de l’uèlh dins un avion.
- Ren, ren, es solament qu’ai un pauc caud, li respoandi
ieu que voali pas far vèire à una pichona tant bèla
que siéu à la darriera extremitat…
- Veï cen qu’es, mi di. E revèn gaire de
temps après m’un paqueton de mocadors de papier e un vèire
que mi poarge.
Buvi. Ma non es un filtre d’amor… Lo gust aspre dau
limon mi fa faire la grimaça:
- Qu’es aquò? demandi.
- Un remontant. Ren d’autre. Veirètz qu’après
l’aver beugut anerà totplen plus ben.
Plus ben! En realitat, l’ostessa m’a revelhat à
l’escala de París. Sabi pas cen qu’avia mes dintre lo vèire
ma, après tot, lo viatge s’es ben debanat e es ben aquò lo
principal.
La fin dau viatge? Voales que la ti cuènti?
Tot si passa ben. Bessai que cen que l’ostessa m’a fach beure fa encara
un pauc d’efècte (ò alora es que comenci à m’acostumar
à l’avion; après tot, un policier que si respècta si
deu adaptar à toti li situacions…).
(...)
|
