Diluns d’après-dinnar. Ai pas avançat. Ren dau tot. À dire la veritat, de tota la matinada, siéu pas sortit dau bureu. E mi siéu ocupat de ren. Ren de ren. Ai solament pensat, pensat e repensat encara à-n-aquel afaire que m’embarrassa…

Davant ieu, sus l’escrivania, li a totjorn aquela declaracion d’Ahmed. L’ai ja liejuda dètz còups, vint còups, e sabi pas gaire coma començar. Bessai ben que sabi pas dau tot coma mi vau despatolhar d’aquel embrolh…

 Bessai que, inconscientament, mi dii qu’es un afaire estoart que mi poarterà un rup de crucis. Cresi ben qu’ai pas gaire envuèia de m’investir dins aquela enquista. Ma dont mi siéu embarcat? Aqueu fotut caractère qu’ai, de totjorn voler ajudar un e l’autre!… Aurii deugut dire de non, e li penserii plus! Après tot, Ahmed a pas besonh de ieu per si trovar un escotèr! E s’es pas aqueu que cèrca, n’en troverà un autre… 

Pura, Ahmed m’es vengut cercar, e a meme fach l’esfoarç d’entrar dins un luèc que li agrada pas gaire. Alora, se fau pas ren, es clar que l’aurai sus l’esquina, nuèch e jorn, coma una sansuga. E m’en porrai pas desbarrassar facilament…

 Per lo moment, ai sobretot besonh de bolegar. De pilhar un pauc l’ària. Mi farà de ben. S’anessi faire una ronda? Laissi Tòni solet au bureu e li vau. Ma avant fau ben mèfi de metre la declaracion d’Ahmed sota clau dintre lo tirador: Tòni es ben brave, ma es un pauc tròup curiós e auria vito fach d’anar refestonar per s’enquèrre de cen que fau. E ieu voali menar aquel afaire solet, sensa que minga ficanàs mi vengue demandar cen que fau e cen que non fau.

 Lo Tòni, coma lo ti podies pensar, s’estona de mi vèire sortir. Mi fa remarcar qu’es pas l’ora, qu’abitualament li vau mai tardi, que se lo Comissari lo saupesse… Li inventi l’istòria d’un raubaire de cats que mi seria estat senhalat pas luènh d’aquí. Cau absoludament que vagui vèire per temptar de lo peçugar denant que fague una novèla victima.

- A! mi fa lo Tòni, m’una expression admirativa forçada que tradisse la sieu incredulitat..

Siéu pas segur de l’aver convençut… Alora, ajonhi que ni lo reglament ni lo Comissari an jamai fixat d’ora precisa per li rondas, qu’ai audit dire dins un fulheton de la television que vau mai cambiar l’ora dei rondas lo mai sovent possible per non installar una mena de rotina que faciliteria lo negòci de toi lu ladres dau quartier… E se l’an dich à la television, aquò es un argument de pes per Tòni…

E pi, tant tot un, siéu mai ancian que Tòni, vist que siéu estat engatjat una ora avant eu (avia mancat lo car, cresi, e avia fach lo torn dei sieu relacions per si faire prestar una bicicleta que, dau rèsta, l’avia pas retrovada à la sortida). Alora, se quauqu’un siguesse autorisat à donar d’òrdres à l’autre, serii ieu, pas eu… E se lo vòu anar dire au Comissari, après tot m’en bati pas mau! Que lo fague, se n’a envuèia…

Ben. N’i a pron d’aqueli questions à plus finir. Cau que soarti sus lo còup, sensa aquò deman li serai encara… Alora arrèsti de charrar mé Tòni e vau foara.
(...)