|
(Cants XLI-L) |
CANT XLVII
Sortent d’aquí, lo Mèstre florentin Un ponch au luènh me mostrèt de la man, Que devèrs nòstre endrech fasié camin. Se dins un promier temps me foguèt van Çò que temptèri à ben lo destriar, Veguèri pièi que prendre forma plan plan Una figura qu’èra à davalar, E quora enfin tot à costat siguèt, Foguèri prompt à l’identificar: «Non sariés tu, lo Bernard que naissèt Au puèg de Ventadorn, tu lo cantaire D’amor que ton trobar enluminèt Lo monde per totjorn, tu lo trobaire Que me mostrèt la via dau cantar E me donèt mon èime de rimaire?» À pena aguèri lo temps d’acabar, Que respondèt, m’un sorrire plasent: «Òc, soi aquel Bernard, e s’au trobar Mon chantar te menèt coma lo vent Que çai e lai empòrta la passion, M’en veses de segur fièr e content, Mais pensi que te vengue inspiracion D’altras fònts que la meuna, tot parier: De tu vèn sobretot ta creacion, Perqué chantar non pòt gaire valer Se non te vèn dal còr amor verai.» Pièi apondèt: «Es l’Amor Vertadier, Lo Dieu de Lutz, que me mandèt en çai Ab mission clara e dolça de·us guidar Lòng d’aquesta pojada que se·n vai Fins au Sobran, onte podrètz tornar À la lutz qu’esperatz à cada pas.» Parlèt de mai, e nos diguèt encar Coma avié davalat d’aqueu rocàs Per nos far descurbir cada niveu Mai tot en s’arrestant un pauc mai bas Que lo sobran, onte es lo clar soleu De poesia e de l’amor cortés. |
| SOBRAN DE LA PAGINA | BIOGRAFIA | PER LEGIR |
| TABLEU GENERAU DEI LIBRES | ACUÈLH GRAND VIATGE | DIVÈRS |
| PAGINA D'ACUÈLH | QUESTIONS DE LENGA |