|
Es una pichòta
fèrma, perduda dins lei còlas dau país aut de Var, en
quauque luèc entre La Verdiera e Sant Julian. Pas ren d’una granda
bastida coma aquélei que se pòdon vèire, m’an dich,
en d’àutrei luècs de Provença, onte la tèrra
generosa faguèt totjorn leis òmes rics. Pas ren nimai d’aquélei
tenements viticòlas coma pareisse que s’en véson mai bas, onte
leis ostalàs sèmblon de casteus au mitan de vinhas que n’en
veses pas la fin. Non, aquí siam ja un pauc en montanha, mai à
l’estrech entre una riba e l’autra, amé de sasons que péson
de mai en mai sobre l’esquina lassa dei trabalhaires, e lei bastiments son
fachs sobretot de vièlhei pèiras pauc ò pron desganguilhadas
que degun saupèt jamai quora foguèron quilhadas ni cu n’en
fuguèt lo murador. L’abitacion, tant mau que ben, es totjorn estada
entretenguda, just çò que fau per la tenir drecha e assostar
cu i viu. Mai per lo rèsta, es pas parier: barris encalats, teules
prefondats, tant que, de còups que i a, quora plòu, lei quàuquei
bèstias que sóbron se dévon sarrar coma pòdon
per non èstre banhadas.
Avèm jamai agut de vesins. Vòli dire de vesins immediats que
siguèsson just à costat de nòstra fèrma, aquélei
vesins que se pòdon retrobar per una velhada ò que se pòdon
simplament rescontrar dins la jornada per barjassar un moment. Per leis anar
trobar, nòstrei vesins, a totjorn faugut caminar longtemps per lei
pendís. I avié ben una fèrma, d’un temps, sus la còla
d’en fàcia, onte avién de fedas, mai…
|