| Lo
grand retorn |
Lo noastre vaisseu viatja despí longtemps, e avèm esquasi acabat de traversar lo sistema solari. Per dire la veritat, ieu ai pas jamai vist la noastra planeta. La conoissi solament per cen que m’en an dich. En temps terrèstre, aurai vint ans d’aquí gaire, e siéu naissut pendent lo viatge, dins aquesto vaisseu, coma mon paire e ma maire. Mai de vuèch siècles si son passats despí lo jorn de la mauparada, quora lu darriers sobrevivents s’èron escapats per anar trobar alhors un luèc per li contunhar lo monde. Per li tornar faire lo monde. À foarça de s’envidiar, de si garrolhar, de si tarabustar, vaquí que tot avia petat, fins à amurcir lo soleu e à menaçar la vida sus Tèrra. Quaucu òmes, alora, èron arribats à s’escapar à bòrd d’un vaisseu espacial, arca novèla après un delugi de fuèc, de cendre e de malautia. Après d’ans e d’ans à barrutlar dins l’espaci, avíon finit per trovar aquela planeta luenchenca, que li avíon donat lo nom d’Eden, segur de li poder faire una novèla vida per l’Umanitat. Tot aquò, ieu l’ai emparat, coma cadun dei noastres, perqué es la noastra istòria, meme s’avèm pas jamai capit per quala folia lu noastres antenats n’èron arribats à d’extremitats parieri. En realitat, lo sentiment qu’avèm aüra es que toi aquelu eveniments son luènh de nautres. Tròup luènh per judicar, tròup luènh per cercar li responsabilitats. Li avèm pensat, de generacion en generacion, per temptar de non faire li memi errors, ma per lo moment l’important es la noastra mission. Lu noastres cercaires son convençuts que la Tèrra a repilhat un aspèct vesin d’aqueu qu’avia avant. Regargi per un fenestron : es vèr que lo soleu lusisse coma sus li illustracions dau mieu libre d’istòria… Comenci de reconóisser lu continents. Aqueu, li diíon « Amèrica », aquel autre « Euròpa », que vèrs lo sud li vivíon lu mieus… D’aquí gaire, lo vaisseu si meterà en orbita à l’entorn de la Tèrra. Farèm d’experienças e d’analisis per nos assegurar que tot sigue confòrme ai noastres carculs pi, en foncion dei resultats, veirèm se nos deurèm entornar e dire adieu per totjorn à la noastra vièlha Tèrra ò se porrèm calar e li pauar lu pens. Ieu, ai demandat d’èstre dei promiers que caleràn. De pensar qu’ai jamai mes lu pens foara dei corridors e dei salas dau vaisseu e que lo promier soal que cauquerai serà precisament aqueu que lu mieus antenats avíon deugut laissar, n’ai li coastas que mi fan tibo-tibo… Reinat TOSCANO, lo 3 de novembre dau 2000 |
|
|
|
|