LA  RÒSA  E  LO  PAPAGAU
Dins lo jardin enmascat
Dei mieu oras solitari
Una ròsa mi diguèt :
«Poeta, cuèlhe-mi,
Qu’ai pas d’espinas».

M’enamorèri
Sus lo còup
E mi ponhèri
Encara mai vito.

Alora
Un papagau
Si pauèt sus un aubre sec
E mi volia confortar.

Taise-ti, passeron de malur !
Non vees coma siéu triste ?
Non vees que de la ròsa
La vida tant corta
Es ja à s’acabar ?

Reinat TOSCANO, lo 22.05.2002


 
PER LEGIR ACUÈLH