Oltra'l temps razona'l trobaire
Car trop a mala eissida va
Au Pueg d' Amor, e'ls jorns que passon
Fan vesina l'ultima porta,
E negras son las tristas novas
Que mand deves l'eternitat.

Quals mor e cuelh l'eternitat,
E quals quier devenir trobaire?
Quals es Raimons que fa las novas,
Quals lo jovens c'a fama va,
Lai on lo vens totztemps emporta
Las cortas oras que leu passon?

Dels jorns las malas oras passon,
Cabusson dins l’eternitat
Per cela trista e negra porta
On mala sortz manda'l trobaire
Que per un colp d'espasa va
Escriure alhors sas autras novas.

Del tot darai totas mas novas
Als jorns, als mes, als ans que passon,
Als segles que sabran on va
Mos cors vencutz d’eternitat:
Mon vers tramet, e ja'l trobaire
Per mon chantar es a sa porta...

L'aura que ven mon breu emporta:
On van los vers, on van las novas?
Que devendra, mortz, lo trobaire?
Tot sap lo ver dels ans que passon?
Ab tan me pren l'eternitat,
De mon pieitz la vida s'en va...

Lo temps m'emporta      que vira e va;
Aquestas novas              manda'l trobaire: 
Li chant espasson           l’eternitat.

Perqué escriure de nòvas en vèrs? Segurament per amor per aquéleis òbras medievalas plenas d'estrambòrd (Novas del papagay, Gilós castigat, Flamenca, etc.), aquéleis òbras que sa lectura es indispensabla sevolètz comprendre Giovanni BOCCACCIO tant coma Georges FEYDEAU...
 
 
 
 
 
 

---

     Èra una illustracion de Bruno FAURERE per REGRELH.

Mai foguèt pas retenguda, e me restèt dins un tirador...

     Fa lo liame entre REGRELH e lei tres nòvas de PERGAMINS, coma se lo trobador mòrt tornèsse, coma èra estat anonciat à la fin de REGRELH.